Park Pawłowicki i Las Zakrzowski

Idąc za ciosem miejsc mniej znanych, zapomnianych lub po prostu niedocenianych, w ramach spaceru z psami postanowiłam odwiedzić część miasta której mimo, że mam ją blisko, totalnie nie znam, a na samą myśl o wyjeździe tam już zawczasu wiem, że nie ma opcji – zgubię się jak nic, i nawet super satelity wiszące nade mną mi nie pomogą 🙂

Ale dobra, nie ma co się cykać, prędzej czy później gdzieś dojadę, daleko nie jest, jeszcze w obrębie miasta, a skoro Karolina z Inu no Minato  poleca to nie ma opcji – trzeba jechać!

Auto można zostawić na parkingu przy wjeździe na teren Ponadregionalnego Rolniczego Centrum Kongresowego, o czym ja oczywiście nie wiedziałam, porzucając białasa na jednej z bocznych uliczek obok parku. Jeh, blonde girl!

Sam park do molochów nie należy, ot urokliwe alejki, jesienią szczególnie fajne, parę mega kardów na fotki. My spacerowaliśmy w sobotę około 10 rano, znikoma ilość ludzi jak na taką fajną pogodę. Podejrzewam, że w Szczytnickim czy innym parku położonym w centrum takiej samotności już byśmy nie doświadczyli.

Tym razem towarzyszył nam nasz klubowy przystojniak – Zokej.

Główny punkt parku, utrzymanego w stylu angielskim, czyli jak ja to zawsze tłumaczę – takiego, w którym krzaki są poprzycinane, a roślinki rosną tam gdzie mają i gdzie im kazano sadząc je w równych odstępach, czyli odwrotnie niż w ogródku za który przez chwilę ja się zabrałam – sorki Matka <3,  stanowi pałac. A dla mnie do spółki z gloriettą, ustawioną nad wodą, na cyplu.

Pałac to budowla z XIX wieku, w której znajduje się również restauracja. Czy psiolubna – jeszcze nie sprawdzałam. Na terenie parku znajduje się również arboretum, więc można przyjrzeć się ciekawym okazom roślin, poczytać co nie co i się dokształcić. Fajnie, pożytecznie spędzony czas.

Dla takich jak my, którym spacer po parku to jeszcze mało, polecamy udać się w bardziej dzikie tereny. Wychodząc z parku my skierowałyśmy się w stronę miasta, czyli na wschód, po kilkunastu metrach wchodząc w stronę lasu szlakiem żółtym, drogę po lewej stronie. Jeszcze nie wiem co to za szlak, skąd i dokąd prowadzi, ale przeplatał się on często z obraną przez nas trasą. Naszym celem było przejście przez las w kierunku leśnego przejścia nad drogą 98 i dotarcie do Lasu Zakrzowskiego. Osiągnęliśmy go co jakiś czas sprawdzając na gpsie gdzie właśnie jesteśmy, chcieliśmy uniknąć marszu przy samej drodze, a i snucie się po lesie pasowało i nam i psom 🙂 Mijaliśmy kilka bajorek, stawików, więc nie można narzekać na naturalną infrastrukturę leśną.

Widok na Las Zakrzowski ze szczytu przejścia nad drogą 98.

Momentami kierując się do przejścia w stronę lasu przychodziło nam przejść przez takie właśnie wysoki, wysuszone trawska.

Jedno z kilku mijanych przez nas bajorek leśnych.

Sam Las Zakrzowski do najmniejszych nie należy, można nim dojść do pobliskich miejscowości. Taki mamy plan na następny raz. Na razie sprawdziliśmy że: las jest fajny, gęsty, są badyle ;), piękne jesienne kolory i jak najbardziej będziemy wracać na spacery mniej miejskie, ale bez potrzeby oddalania się od domu i przeznaczania dłuższego czasu na dojazd.

Kto z Was zna to miejsce? Na mapie googlowej w Lesie Zakrzowskim widać stawy, ciekawe czy można do nich dojść? Jeśli kojarzycie podobne, trochę nieznane ogółowi parki Wrocławia, dajcie znać! Chętnie się wybierzemy eksplorować takie miejsca 🙂

Edit: Sam Park Pawłowicki to urokliwe miejsce, w sam raz na spacer z wózkiem. Może nie jest ogromny, ale samo pokręcenie się po ścieżkach pozwala trochę trasy wykręcić. Plus zaraz przy parkingu jest zagroda z kozami i lamami. Wszystkie moje dzieci – i psie i ludzkie zachwycone możliwością obejrzenia zwierzaków 😉