Biskupia Kopa z obstawą

Większość naszych wypraw to większe i mniejsze eskapady po Dolnym Śląsku. Przyszło nam mieszkać w województwie, które odstawcza tylu ciekawych miejsc,że na nudę nie narzekam .

Ale już sobie trochę tak podróżujemy. Sporo miejsc „wyprztykałyśmy” .

Nadeszła więc wiekopomna chwila aby rozszerzyć  zakres terenów gdzie pufostado drepta.

Kiedy więc dostałam propozycje szybkiego wejścia na Biskupią Kopę, nie namyślałam się długo 😀 Kiedy dodatkowo ta propozycja padła od świetnych ludzi, poznanych na Festiwalu Psich Podróżników, można od razu, z góry założyć, że będzie to taka wyprawa, jaką lubimy najbardziej !

Ludzie, którzy zabrali nas na zdobywanie najwyższego szczytu Biskupia Kopa , czyli naj województwa opolskiego to nie kto inny jak Jola, Maciek i dzielny Totencjusz

Totek to najlepszy przykład, że w wędrówkach nie jest ważna długość łap. Ważny jest hart ducha <3

Tym razem nas było mniej -Pufina w ramach rekonwalescencji została w domu z P. My z Bu natomiast z Totencjuszami spotkałyśmy si.ę w Jarnołtówku, niedaleko Ośrodka Ziemowit (miejsce porzucenia piesowozu zapinezkowane na mapce )

Stąd przeszliśmy kawałek drogą przy kilku domach by wejść na żółty szlak. Cudownie, że nie tylko ja wyznaję zasadę -im mniej kolorów szlaków do zapamiętania, tym bardziej oddać się można dysputom przeróżnym

Więc na tym etapie zaczynam i kończę opis kolorystyki szlaków – żółty . Łatwo zapamiętać. Można wędrować i rozmawiać bez obaw nawigacyjnych 🙂 Przynajmniej aż do Schroniska , ale o tym za chwilę.

Na początek zobaczcie jak fajnie prezentuje się żółciutka trasa:

żółty od początku aż do Schronika

trasa z atrakcjami

ale przepiękna !

no i te widoki!

Bu mówi, że luzik! trochę leśnych duktów, troche kamieni..

Odcinek od startu do Schroniska Pod Biskupią Kopą czyli naszego punktu kontrolnego to ok 3 km, które wg czeskich map mają zająć półtorej godzinki. Podejście nie jest ostre. Praktycznie równo pnie się w górę, taka wspinaczka nie powinna nastręczać większych trudności chyba nikomu.

A jak się już wespniemy, mamy możliwość odwiedzić Schronisko.

Na razie psiolubne i oby tak zostało 😀 Złapiemy tam coś do jedzenia, ciepłego do picia. Ja osobiście lubię zaliczyć tzw „przejedzenie” na szlaku, niezależnie od posiadanych w plecaku kanapek.

taka sytuacja 😉

naleśniki bardzo dobre. w mojej wersji z błaganiem o niedawanie polewy i kandyzowanych owoców. Ale tak to mniam 🙂

jest klimacik

Nie przyszłyśmy tu jednak po to, żeby zalegać w schronisku. Choć jak widać po zdjęciach aury, był to przemiły przerywnik. Nasz cel to sam szczyt. Żeby wspiąć się  na 890 m n.p.m porzuciliśmy klimat schroniska i drewnianych rzeźb, które bardzo licznie wyrosły wokół niego, na rzecz szlaku czerwonego. Biskupia Kopa ma prostą trasę podejścia . Prosto przed siebie i prosto pod górę 😉

To chyba najtrudniejszy odcinek całej trasy, najmocniejsze podejście. Na szczęście nie jest długie, więc da się je „łyknąć” bez wypluwania płuc 😉

Ponieważ powrót zaliczaliśmy dokładnie tą samą trasą po drodze i na szczycie machnęliśmy sobie kesze. Grunt to umilić sobie wędrówkę 🙂

Opolskie powoli wkrada się w nasze kolejne eskapady. I po raz kolejny odkrywam, że mamy tam całkiem blisko 😀 i znowu się dziwię, że Biskupia Kopa została przez nas zdobyta tak późno!

Na pewno te rewiry już niedługo odwiedzimy po raz kolejny. A że choćby 1 stycznia, jeśli tylko pogoda jest znośna, ruszam na szlak z sukami, kto wie, może właśnie tam nas poniesie 😀