Cisy i Stary Książ- okolice Wałbrzycha trochę inaczej

Okolice Wałbrzycha odwiedzamy dość często. Mamy blisko, a akurat te górki, nawet przy krótkiej trasie potrafią dostarczyć sporo wrażeń,  zarówno wizualnych jak i fizycznych – przy kolejnym podejściu i zmianie charakteru szlaku. Tym razem też się nie rozczarowaliśmy, a ja miałam okazję udowodnić P. że wypad „na ruiny” to całkiem fajna opcja.

Naszą wyprawę na podbój dwóch „okrętów flagowych” tego rejonu rozpoczęliśmy od porzucenia białasa na drodze bocznej (mapka). Można podjechać dalej asfaltem jak doczytałam na facebookowym forum położonym niedawno, ale moja fobia do wąskich dróg i ewentualna wizja minięcia z kimś z naprzeciwka zaowocowała trasą dłuższą o jakiś kilometr. Zjazd w drogę prowadzącą w okolice Zamku Cisy dość łatwo znaleźć, jest tabliczka.

taką drogą startujemy. wg info z forum wersja asfaltowa od niedawna

Krzyż pokutny- onzaczony na mapach

Szlak do Zamku nie jest wymagający, jest wręcz geriatrycznie spacerowy. Dreptamy szlakiem NIEBIESKIM, który potem łączy się z ZIELONYM (szlakiem Zamków Piastowskich) kierując się według oznakowania na Zamek Cisy. Jedyne utrudnienie zaczyna się przy dostaniu się na teren ruin. Mostek kiedyś był, ale się zmył, teraz trzeba jakoś go obejść, żeby znaleźć jedno z wejść. Poprowadzą Was, jak i nas, wydeptane ścieżki. To taka filozofia podróżnicza – nie wiesz gdzie iść – obczaj gdzie ktoś już coś wydeptał 🙂

z tego miejsca mamy kilka możliwości kontynuowania wędrówki lub rozpoczęcia kolejnej, nowej

tak, tędy trzeba. Nie, nie byliśmy tam przy wyższym poziomie wody 🙂

o taką właśnie ścieżką dochodzimy do Zamku Cisy

Zamek Cisy jak najbardziej nadaje się dla psów. Na jego terenie na szczęście nie było rozbitych butelek czy innych niebezpieczeństw, poza pajęczynami w krzakach wokoło Zamku. To można zaliczyć do niebezpieczeństw bardzo poważnych 🙂

pełna okazałość budowlli dopiero w okresie bezlistnym

tu kiedyś był mostek

Jeśli macie ochotę dowiedzieć się czegoś więcej o Zamku koniecznie zajrzyjcie TUTAJ. Jeśli mało Wam zwiedzania i spaceru, a mam nadzieję, że tak, polecam ruszyć trasą, którą my wybraliśmy.

Wracamy się kawałek do rozstaju szlaków i dziarsko obieramy szlak ZIELONY, w kierunku Starego Książa. W tym wypadku pilnowanie szlaku jest bajecznie proste bo właśnie ten jeden kolor doprowadzi nas na miejsce.

Przez chwilę „ślizgamy się ” po terenie zabudowanym.

Oznaczenia szlaków są wszędzie, dlatego miejmy oczy otwarte 😉 Tu na przykłąd na znaku drogowym.

Większość trasy przebiega poprzez przyjemne, płaskie tereny. Z urozmaiceń na chwilę zahaczamy o teren zabudowany, żeby wejść w przepiękne tereny Przełomów Pełcznicy. Odwiedziliśmy to miejsce po raz pierwszy, ale urok tej ścieżki jest tak duży, że chętnie bym tam wróciła, choćby na kilka zdjęć 🙂

Jest to teren leśnego rezerwatu, obszar  obszar Natura 2000 , ma on chronić środowisko przy przełomach potoków. Wędrówka po podwieszonych chodnikach pozwala nam przechodzić przez te tereny nie czyniąc naturze wielkiej szkody. Fajnie mieć świadomość, że podziwiamy wyjątkowy obraz , jednocześnie nie szkodząc mu . Na trasie mijamy kilka tablic informacyjnych , które w fajny sposób wyjaśniają co konkretnie możemy zobaczyć, jakie rośliny i zwierzęta podlegają tu szczególnej ochronie.

Warto zrobić sobie przerwę przy tego typu tabliczkach , w końcu nie tylko wędrowanie jest fajne ale też poznawanie i lepsze rozumienie tego co widzimy 🙂

Przełomy- tu jest PrzePIĘKNIE!

I to właśnie po zejściu z tych fajnych, charakterystycznych kładek zaliczamy jedyne mocniejsze podejście. Nie jest jednak ono bardzo długie i koszmarnie ostre, no ale posapać chwilkę można. Tak żeby nie było za nudno, bo co to za górki i pagórki bez wspinaczki.

Podejście doprowadzi nas praktycznie pod sam Stary Książ. Nawet przy zaliścionych drzewach dobrze go spomiędzy nich widać nie ma mowy o przeoczeniu.

O Strym Książu możecie poczytać TU

Dla mnie jest to jedno z większych odkryć, nie wiem czemu tak późno tutaj dotarliśmy, szczególnie, że to tak na prawdę punkt wręcz obowiązkowy dla zwiedzających te okolice. Nie rozpamiętujemy jednak naszego zaniedbania a już planujemy zaliczenie miejscówki zimą lub późną jesienią. Wyobraźcie sobie Stary Książ w mglisty, jesienny poranek <3

taki obrazek zastajemy przy podejściu

widok! <3

ze Starego Książa zostało więcej niż się spodziewałam 🙂

absolutnie magiczne miejsce. My byliśmy w czasie zielonolistnym. Trafić tam w mglistą, dżdżystą pogodę- odjazd !

powiedzcie- jak w opowieściach o elfach !

Zostawiamy Stary Książ i ruszamy w drogę powrotną. Wybraliśmy drogę nieoznaczoną szlakowo. Przedreptaliśmy nim przez Skibę ( 431), żeby dostać się na koniec do szlaku żółtego. Ten wyrzuca nas na znany już z początku wyprawy fragment drogi.

Kończymy wyprawę pętlą o długości około 14  km. Wyszła nam fajna, urozmaicona wycieczka.