Góry Suche czyli z psami przez Skalną Bramę

Ileż też można jeździć w Sowie? Pewnie dużo, ale odmiana zawsze się przyda. Szczególnie jak się człowiek ustawi i ma na pokładzie świetne psio-ludzkie towarzystwo, które w ludzkiej części jest też przewodnikiem po Górach Suchych 🙂 Nie trzeba myśleć nad trasą, czasem, miejscem na popas. Nic tylko jechać i się delektować. Tak też uczyniłyśmy:) Moim jedynym warunkiem co do wyjazdów jest jedna zasada: ma się dać dojechać z Wro w max 1.5 godziny. Dlaczego? Oszczędność paliwa, zwiedzanie regionu i najważniejsze – nie trzeba wstawać skoro świt 🙂 Punkt docelowy z parkingiem (czyt. minimum utwardzonym placem bez dziursk głębszych niż wydolność zawieszenia) to Schronisko Andrzejówka.

Miałam okazję być tu rok temu, pamiętam, że psom wstęp do środka był absolutnie wzbroniony. Czasem podobno udaje się usiąść i zjeść w sieni, przy brzydkiej pogodzie. Jednak liczyć się trzeba z tym, że jedyne jedzenie z psim towarzyszem na zewnątrz.

(Spod schroniska ruszyłyśmy niebieskim szlakiem w kierunku Skalnej Bramy. Z małymi, krótkimi wyjątkami cała nasza wyprawa to raczej lekkie podejścia z ładnymi widokami. Piesy zadowolone, my też, szczególnie kiedy przed nami przez ścieżkę przebiegły 2 sarny. Dzicz jak się patrzy)

(Skalna Brama. Stąd wdrapałyśmy się na ruiny Zamku Rogowiec. podejście lekko stromawe, szczególnie jeśli ma się wyślizgane treki, ale wejść się da nawet po śniegu)

(Gdyby ktoś miał wątpliwości z czego zbudowane są góry Suche to informuję, że z kamieni 😉  – dokładnie z  Melafiru – kamulca o charakterystycznym czerwonawym odcieniu jest wszędzie we wszystkich możliwych wielkościach – od głazów, po pył w formie wilgotnej czyli błotnistej paciaji. Ale widoki z Zamku warte są wdrapywania się)

(Z Zamku weszłyśmy na szlak niebieski – trzeba się przyjrzeć, żeby znaleźć wejście na niego- nie drogą, a ścieżką ostro w górę. To było chyba najbardziej strome podejście jakie miałyśmy po drodze, ale że było krótkie, nie można go liczyć jako udręczanie się)

(Szczytować jak widać się da, trzeba tylko zwrócić uwagę na oznaczenia, bo może się okazać,że przejdzie sie przez któryś ze szczytów nie zauważając tego faktu. ot, takie plaskate szczyty. Trasę wyznaczyłyśmy sobie tak, by w połowie wypadu zrobić koło i wrócić do Andrzejówki. To wtedy postanowiłyśmy spróbować czy ogony przemkną niezauważone pod stół a my skorzystamy z uzupełnienia ciepło-napojowego. Napite i ugrzane mogłyśmy podreptać w stronę Sokołowska)

(Widoki!)

(Je bejbi! Zaklinacz piesełów suszonymi płuckami! Bo przecież jak tu nie wykorzystać sterty drewna do małego ćwiczenia?)

A teraz uwaga uwaga, nie tylko góry. Na chwilę „zahaczyłyśmy” o Sokołowsko. Niestety tylko na chwilę, ale już mam w planach powrót. Oto dlaczego:

(Głupio się przyznawać, ale co tam. Sokołowsko kojarzyło mi się z pipidówą, w której nawet kawy się nie da napić. A tu niespodzianka! Zaniedbana miejscowość, to fakt, ale po przyjrzeniu się zabudowie można doznać szoku. Przepiękne budynki, każdy inny, projektowane przez leczących się tu ongiś architektów, artystów – Sokołowsko było uzdrowiskiem dla chorych-płucnych. Serce się tylko kraje że takie perełki popadają w ruinę. My już snułyśmy wizję jakby mogło być cudnie gdyby odnowić, zainwestować, a miejsce stało by się modnym miejscem wypadów. Nieodparcie kojarzy mi się z Nikiszowcem, ale przez otoczenie gór i różnorodność zabudowy, chyba mogło by go przebić…:) )

(Wspominałam brak kawki? Wycofuję! W samym centrum, w odnowionej kamieniczce jest Kawiarenka. Niech nikogo nie zmyli nazwa – my zjadłyśmy po makaronie (mmmm, pycha!), na ciasto bezowe zabrakło niestety miejsca w trzewiach, piesy mile widziane! Jest przytulnie a obsługa zasługuje na miano przemiłej. Polecam! Przy okazji zgarnęłyśmy kilka mapek, ulotek o Sokołowsku w tym jedną z mini-grą terenową. Oczywiście nie miałyśmy czasu się w to zabawić, ALE! Przecież mamy zamiar powtórzyć wypad w te tereny – będzie i gra i ciacho :D)

Nasz trasa to ok 15 km. Poniżej screen mapki a wersja do kliknięcia o TUTAJ