Pec rozruchowo

Rozochoceni wypadem do Spindlerowego Mlyna, przy najbliższej okazji na dłuższy wypad (czyt. taki dłuższy niż jednodniowy 😉 ) ponownie obraliśmy za cel Czechy. Tym razem naszą bazą wypadową został Pec pod Śnieżką. Chyba każdy, nawet początkujący narciarz zna to miejsce, a i turystyce pieszej nie jest ono obce. Dla nas był to pierwszy raz właśnie w tej miejscowości, po którym mam mieszane uczucia – mieszaninę uczuć szlakowych i uczuć, szeroko pojętych, miejskich.

Nasz plan był chytry. W końcu zdobyć z sukami Śnieżkę. Mieliśmy już kiedyś podejście w listopadzie, ale całkowicie pokonała nas wtedy śnieżna aura. Jak dla mnie Śnieżka to nie przelewki. W ogóle uważam, że żadnych gór i górek nie należy lekceważyć. To, że latem wbijają tam tłumy Grażyn i Januszy nawet w laćkach, nie oznacza, że późną jesienią nie zaskoczy nas pogoda. Byłam więc przygotowana na kolejne odroczenie.

W ramach zwiększenia naszych zdobywczych szans, nasz pierwszy pobyt w Pecu postanowiliśmy zacząć od trasy rozruchowej. Ot tak, co by sprawdzić z czym mamy do czynienia. Wiecie, góry górom nierówne, wystarczy choćby porównać Suche do Sowich i już gdzie Rzym, a gdzie Krym – a przecież niby tak blisko.

Pogoda prawdziwie górsko-jesienna – mokro, z opcją na deszcz i zimno, a więc naszym celem była ładna pętla po okolicy. Sumarycznie wyszło nam około 10 km, bez tragicznych podejść.

W ogóle czeska strona gór jak na razie zachwyciła mnie swoimi widokami i łatwością, z jaką można się do nich dostać – spodziewałam się o wiele dłuższych i cięższych podejść, a tu proszę <3 Nie żeby był to niedzielny spacerek, ale i tak chyba mimo wszytko mniej ekstremalnie niż przy zejściu z Borowej 🙂

Start naszej trasy to centrum Pecu. Zaparkowaliśmy piesowóz na jednym z parkingów wzdłuż drogi (trzeba mieć gotówę na opłatę – my zapłaciliśmy około 90 koron). Stamtąd dość szybka lokalizacja szlaku – ŻÓŁTYM w górę, na Javorske Boudy. Fajne, przyjemne przejście przez las. Większość przebytych przez nas tras, i w okolicy Pecu, i Spindlerowego, to szlaki przez las lub wzdłuż niego, więc zdadzą się spokojnie na lato. Woda może i czasem jest, bo koryta potoków robią wrażenie, ale susza i tam dotarła, więc poza dwoma miejscami gdzie strumień był na prawdę duży, cieszyłam się, że mamy nasz osobisty zapas picia.

Zółtym trochę po schodkach.

,,,i jeszcze trochę w górę,

Dalej cisnęliśmy ŻÓŁTYM, żeby doczłapać się spokojnie do Prazskiej Boudy (ostatni kawałek ZIELONYM z Pod Slatinnou Strani, ale to dosłownie kawałeczek). To bardzo ważne miejsce na naszej trasie, bo tu zdecydowaliśmy się machnąć sobie drugie śniadanko i… smażony syr! <3 Po co jeździć do naszych południowych sąsiadów jeśli nie właśnie po to, co nie? Oczywiście psiolubnie na 100Pro (Bu mówi, że na 65% bo pani z obsługi akurat odkurzała straszliwym odkurzaczem, ale pomijamy tym razem bukosową ocenę lokalu 😉 )

Większość szlaków, które „zaliczyliśmy” w okolicy Pecu i Spindleroweogo nie należała do ciężkich nawierzchniowo.

<3

Zajrzeliśmy tu bardzo wcześnie, może dlatego było jeszcze pusto.

Ale i tak (a może właśnie dlatego) tak nam się tu spodobało 🙂

Dla takiej huśtawki z TYM widokiem warto zajrzeć do schroniska. O smażonym syrze nie wspominając!

Posileni, z zaliczonym idealnym drugim śniadaniem, ruszyliśmy przez Kolińską Boudę (której nie sprawdziliśmy, ale NA OKO wygląda na zwierzolubną – te kociska i kozy 😀 ) szlakiem CZERWONYM na Sedlo Pod kolinskou Boudou i NIEBIESKIM nw kierunku Javori Potok. Stamtąd wykręciliśmy już w kierunku Pecu z przeskokiem na szlak ZIELONY

Rozmowy na szczycie.

Nawet Pufiak wykazała spore, jak na siebie zainteresowanie rogaczami

Ślliczności!.

Ładna łączka – niech Was nie zmyli jak mnie 😛 Tędy NIE – właściwa trasa to wzdłuż uroczych kózek i w dół 🙂

Na koniec wbijamy ŻÓŁTY w kierunku punktu Vlasske Boudy. Trasa na chwilę wyprowadza nas na główną drogę, ale spoczko. a chwilę idziemy ścieżką równoległą do drogi i jest całkiem przyjemnie. O tej porze nawet asfalt nie jest nieprzyjemny, nie parzy w łapki. A dzięki takiej nawierzchni można osiągnąć całkiem fajne tempo przejścia 😀

My przeszliśmy tą trasę w ostatnie dni przed pojawieniem się śniegów i, poza momentami słonecznymi, wędrowaliśmy raczej w pochmurnawą aurę, a nawet taką, która już zapowiadała w jakich mgłach przyjdzie nam zdobywać kolejnego dnia Śnieżkę 😀 Nie mogę jednak narzekać na stopień trudności. Szlak przyjemny, stricte na rozruch i aklimatyzację. Góry to góry! Jest gdzie założyć obóz do ataku na kolejny odcinek trasy (Prazska Bouda i pycha jedzenie!), więc można spokojnie planować wypad w te rejony.

Czechy, mimo braku mięsa w sklepach, mimo jednego bankomatu na całą miejscowość i płatności w większości miejsc tylko gotówką są dla mnie jak na razie najlepszą destynacją na zapsiony wypad w góry. Oczywiście jak dla mnie nadal w planach wpisuję to jako wyjazd kilkudniowy, ale i tak jak najbardziej wielka miłość już jest 😀

Znacie te rewiry? Bywacie? Macie w okolicy jakieś sprawdzone miejscówy? 🙂

Ogółem o trasie