Pogórze Kaczawskie górzyście

Pogórze Kaczawskie czyli jak sama nazwa wskazuje to teren bądź co bądź górzysty. Poza poszukiwaniami bazaltów i dokształcaniem się w tematach geologicznych nie mogliśmy odpuścić sobie choćby krótkiej wędrówki. Ale wędrowanie tak sobie po prostu jest nudne. Ja lubię znaleźć sobie cel, temat przewodni. I tak pierwszy wypad stanął pod znakiem wież widokowych. Nasz spacer zaplanowaliśmy rozpocząć porzuceniem białasa na parkingu przy Wąwozie Myśliborskim.

Stamtąd wedle planu mieliśmy przejść szlakiem czerwonym przez Rataj, Bazaltową Górę z wieżą widokową, dalej na Radogost i kolejną wieżę, Rezerwat Nad Groblą i wykręcić kółeczkiem z powrotem do auta. Co nam z tego wyszło? Trochę inne zwiedzanie okolicy, zaliczenie a i owszem dwóch wież widokowych. Ale nie ma tego złego, bo nadal pozostał nam do zobaczenie Rezerwat nad Groblą i Siedmica, wiec jest po co wracać 🙂

W związku z poszukiwaniami tras alternatywnych przyszło nam przemaszerować miedzą. A znajdź w dzisiejszych czasach miedzę! Jak widać co niektórym bardzo ta konwencja przypasowała.

W takich pofalowanych okolicznościach terenowych też dreptaliśmy. Duży plus przy bardzo ciepłym dniu – większość trasy wytyczyliśmy przez las.

Taaadaaam! Wieża widokowa na Bazaltowej Górze.

Można wejść na górę…

… wejście jak widać stale otwarte, niebiletowane.

Dowód, że nazwa góry nie wzięła się znikąd.

Wieża widokowa nr. 2 – Radogost. Też z nielimitowanym dostępem na górę.

Zakładany początkowo dystans, który zaliczyliśmy kilka miesięcy później idealnie, jak po sznureczku to ok 17 km. Mapka poniżej a taka do kliknięcia TUTAJ ale to nie koniec super tras 😀

Ok. Widoki zaliczone, czas na trochę historii. Druga wyprawa oparła się na poszukiwaniach ruin szubienicy. Tak tak, ruiny pałaców są fajne, ale takie coś! Heloł! To dopiero wyzwanie.

Auto zostawiliśmy w Wojcieszowie, na niewielkim parkingu na ulicy Łąkowej. I to był chyba najlepszy możliwy wybór, bo właśnie tam znaleźliśmy pierwszy symbol szlaku prowadzącego do szubienicy. Samo wyzwanie okazało się o tyle większe, że po tym jak objawił się nam uroczy znaczek kierujący nas na tą właśnie atrakcje, tak zniknął i już się nie pojawił aż do samych ruin. Ot, takie nasze szczęście przy okazji tego wypadu. Ale takie pierdy jak brak jakiegokolwiek oznaczenia mnie nie zrażą, a rozmowa z miłym, starszym, rdzennym mieszkańcem miejscowości wykierowała nas na szagę przez dziką łąkę, las , a potem wiadomo, byleby w górę 😀

To ten symbol! Za tym powinniśmy podążyć. No ale co tam szlak, przygoda!

W dole zabudowania, z których startowaliśmy. I łąką, przez którą się przedarliśmy. Są tacy, którym to bardzo pasowało.

Tędy szliśmy.

A tu negocjowaliśmy 🙂

A tu schodziliśmy 🙂

W teorii powinniśmy tędy wejść na szlak. Niestety, przy wlocie w tą ścieżkę stało auto, a dróżka prowadziła wizualnie przez czyjeś podwórko, co nas kompletnie zmyliło. Ale zadanie i tak wykonane 🙂

Mapkę z naszą propozycją przejścia na Szubienicę znajdziecie poniżej albo TUTAJ do kliknięcia 🙂  Dystans ok 5 km