Lniany pies w natarciu czyli o promieniowaniu roślinnym

Sezon dogtrekkingowy w pełni. Tak jak rozpoczęło się w kwietniu Pucharem Polski w Lublińcu, tak praktycznie co tydzień można zapakować się w piesowóz, zmobilizować nadprzyrodzone zdolności nawigacyjne piechura i pocisnąć dowolną trasę w towarzystwie innych zapsionych fanów aktywnego spędzania czasu.

Kto nie wie gdzie, co i jak w okolicach Dolnego Śląska, może kliknąć o tu:

LENDOG czyli II zawody o puchar sołtysa

A na razie kilka słów, bardzo osobistych i nieobiektywnych bo opartych na moich osobniczych przemyśliwianach 🙂 o pewnym evencie.

Lendog

Drugie podejście moje i Pufy, pierwsze P. i Bu.

Dogtrekking jaki jest każdy widzi. Pies, mapa, trasa, starania o niezgubienie się (ten element przez niektórych jest omijany), pomiar czasu, dyplom, dla najszybszych nagrody i puchary. Po wzięciu udziału w jednym evencie można założyć, że wie się jak będą wyglądać inne, można jechać na pewniaka. Problem pojawia się gdy w jednym terminie mamy kilka imprez i na wszystkich chcielibyśmy być. Ja na razie zdolności teleportacji i mnożenia przez pączkowanie nie opanowałam, chociaż wciąż prowadzę badania na pączkach z konfiturą różaną. Problem zatem jest i jak tu podjąć decyzję?

Takiego wyboru musiałam dokonać planując co-też-będzie-stado-robić 20 maja. Kwestią decydującą okazała się wyjątkowość. Bo przecież jeśli gdzieś jechać to niech będzie inaczej, niech będzie o czym poopowiadać. Z poprzedniego akcesu w Lendogu wiedziałam tyle: jest kameralnie, są ładne górki, są ludzie na punktach kontrolnych (nie dziurkacze, perforatory co bądź <3 ) i fajne nagrody dla każdego – dyplom, medal, kubas, losowanie – żyć nie umierać, jedziemy!

I nie zawiodłam się, z może nadmierną pewnością siebie stwierdzę, że nie zawiódł się też P. i futra

Niezbyt dużo zespołów, czyli brak dzikiego tłumu na starcie. Na naszą 20 km trasę wyruszyło 27 zespołów. Nagrody były – jest co włożyć do kuferka z pamiątkami. Ale wiecie co jeszcze było? Była kawa na „dzień dobry”, było domowe ciasto, bo kawka z rana bez ciacha to nie kawa, a jak ktoś małosłodki i bardziej małosolny to mógł sobie pozagryzać kofeinę pajdą chleba ze smalcem i ogórasem. Niby nic i mało z psami i trekkingiem związane, ale już od przyjazdu zachwycałam się jak można stworzyć tak fajną, pozytywną atmosferę. Bez podziału na liderów tabeli i resztę jakiś tam ludzi.

Przechodząc do sedna sprawy czyli samego dogtrekkingu. Miało być 20 km i podejście, okazało się być (bez naszego gubienia się, żeby nie było!) 27 km i zakwasy na tylnej części ciała i łydkach.

Dobrze, że suki mają wyrobione paszporty, jak widać połowa chce zostać w kraju, połowa zastanawia się nad emigracją 😛

Zróżnicowanie trasy to na pewno było – kamieniste podejścia, luźnokamienne zejścia, przejścia łąkami, ścieżkami, co tylko sobie można wymyślić

😀 To co mnie rozbawiło najbardziej. Drogowskaz dla blondynek 😛 „tak, właśnie tam macie iść, serio, serio” dzięki Lendog :*

Widoki !

I punkty, też inne, jak cała impreza

Ludzi na punktach nie było, to znaczy się byli ale dla tych, którzy wybrali krótsze dystanse, nad czym ubolewam, ale punktów było sporo, wszystkie oznaczone na moich ulubionych puzzlach, a hasłami okazały się być informacje o regionie. Zmusza to niewątpliwie do przeczytania tekstu, rozejrzenia się, uruchomienia nie tylko mięśni ale i mózgownicy, więc na urozmaicenie nie mogliśmy narzekać. Tzn P. nie mógł, ja skoncentrowałam się na przeżyciu ostrzejszych zejść. Suki tak jak nie widzą sensu w pomaganiu mi w podejściach, tak za cel życiowy obierają ściągnięcie mnie z każdego ostrzejszego zejścia w możliwie najszybszym tempie, najlepiej przy osiąganiu prędkości toczącej się kuli :p

Punkt widokowy. Przed dojściem w to miejsce miałam spore wątpliwości czy aby na pewno dobrze człapiemy. Watpliwości tym większe im ostrzejsze robiło się podejście 🙂

„Bu, łap puzzla i lecimy!”

Tak, ładnie tam, wrócimy na bank!

Żebropsy

A oto kogo można spotkać w obejściu jednego z domów na trasie!

Dumna jestem z Bu, przy tak niewielkiej odległości nie zdecydowała się ruszyć w pogoń. Myślę, że była tak samo zadziwiona jak ja

Karneciki na jedzenie, najlepiej pilnowana przeze mnie rzecz otrzymana przy odprawie

Trasa była dłuższa niż przewidywana i co mnie absolutnie rozbroiło. Organizatorzy wiedzieli o tym i mało tego, zrobili to z premedytacją! „Bo tam tak ładnie, fajnie żebyście to i tamto zobaczyli więc drodzy uczestnicy – zaiwaniajcie na około”. Teraz kiedy zakwasy już prawie nie istnieją uważam, że to był dobry pomysł, bo cel został osiągnięty, spodobało mi się i na bank wrócimy na spokojnie przejść tą trasę raz jeszcze. Ale po dojściu na metę miałam ochotę palnąć kogoś ostatnim puzzlem 😛

A teraz to co sprawiło, że choćby skały srały, za rok jesteśmy i obowiązkowo dreptamy.

To co po zawodach: rozdanie dyplomów. Każdy, KAŻDY wywołany na scenę, z uściskiem dłoni organizatora, z torbą upominków z tego właśnie Lendoga, nie ogólnych ale konkretnych, z datą – cudowna pamiątka. Nic tylko zbierać kolejne do kolekcji. I wiecie co jeszcze? Część nieoficjalna. Niby z Wro daleko do Lubawki nie mamy, więc powrót choćby wieczorem i po 30 km to nie problem, ale zapowiedź ogniska po była bardzo kusząca 😉

Po raz pierwszy miałam okazje usiąść nad kiełbachą z ogniska z innymi dogtrekkerami, pogadać aż do.. 22! Pośmiać się, posłuchać muzyki NA ŻYWO (Jeh ! Organizatorzy dali czadu! :D) i paść ze zmęczenia i wrażeń w ośrodku, który był również bazą całej imprezy. W porównaniu do zeszłorocznej edycji na boisku szkolnym, otoczenie górami, lasem, dziczą było magiczne 🙂

Zespół – taki prawdziwy, z żywymi ludźmi 😀

Wniosek z udziału w Lendogu może być tylko jeden:

Absolutnie na plus, jak na razie zupełnie inna impreza od innych w których mieliśmy okazję wziąć udział

Niesamowite zaangażowanie organizatorów, doglądających czy nam, uczestnikom niczego nie brakuje, zainteresowanie naszymi spostrzeżeniami dotyczącymi trasy, chęć ulepszania imprezy na bazie odczuć zawodników. Super jedzenie – dla mnie jest to dość ważna życiowa kwestia 😉 – po trasie nie jakiś tam ryż ale pyszny żurek, chlebek ze smalcem, ciasto, kiełbaski na ognisko w ilości hurtowej. Fakt – wegetarianie byli poszkodowani ale jestem pewna, że już za rok będzie i to poprawione 🙂

Skoro już przenocowaliśmy, w planach było dalsze zdobywanie szlaków lub zwiedzanie okolicy. W związku z pufinowym kiełbasianym incydentem musieliśmy zrewidować plany. Dzięki Puf.. Ale byle przeżarcie się kiełbasami przez sucz nie odwiedzie mnie od zwiedzania! Teraz uwaga!

Oto Chelmsko Śląskie. Malutka miejscowość, a w niej Stowarzyszenie Tkaczy Śląskich, które zorganizowało nam całe to bieganie po górkach z mapkami i puzzlami. Nie mogłam odpuścić sobie zobaczenia co to też mają tam, szczególnie, że dostałam wyraźne info: można z psem 🙂

Domy Tkaczy Śląskich. Tkaczy lnu, wiadomka

Cudowności z lnem w środku, które podobno mają pożerać negatywne promieniowanie kompa i tv. Nie wiem, nie znam się, znajomi dostaną jako suwenira 😉

To jest RĘCZNIE malowane <3

A ogony takie zainteresowane 🙂 Oby coś zapamiętały (Edit: dziś próbowały zeżreć jeden z woreczków czekający na wręcznie – chyba uwierzyły w zbawienne działanie lnu…)

Uwielbiam zwiedzać i poznawać. Już dawno nauczyłam się, że odwiedziny w miejscach tego typu to nie nudne pogadanki rodem z wyjść szkolnych, a inspirujące spotkania z ludźmi pełnymi pasji. Oczywiście moja pamięć rybki akwariowej nie pozwala mi zapamiętać lnianych ciekawostek ale:

wiem, że wracam do lnianych spodni, które wcale się tak bardzo nie gniotą,

trzeba tylko wieczorem psiknąć je psikaczką z wodą, rozwiesić np. na krześle, a rano założyć super naturalny ciuszek o bombowej termice- latem chłodno, jesienią ciepło. I nie prasować. Nawet nie wolno prasować bo się będzie gnieść jeszcze bardziej. Patrząc na stertę ciuchów czekającą na wyprasowanie dla mnie info w sam raz 😀

Ot, taka nauka życiowa przy okazji poznawania historii miejsca. Jeśli będziecie w okolicy, koniecznie poświęćcie choćby godzinę na wizytę w tym miejscu. I w górach również. Do pierwszego udziału w Lendogu, Lubawka i jej okolice kojarzyły mi się tylko z przejściem granicznym. Mocno ubolewam nad swoją własną ignorancją terenową ale wiem, że te tereny nie będą już przeze mnie zaniedbywane przyjazdowo 🙂

Kto z Was był na tej imprezie?

Jakie są Wasze spostrzeżenia?

A może mieliście okazję być i tu i na Pucharze Polski w dogtrekkingu? Dostrzegacie jakąś różnicę? Bo mnie ona aż kłuje w oczy 😉

Lendog

I nie zawiodłam się, z może nadmierną pewnością siebie stwierdzę, że nie zawiódł się też P. i futra

Absolutnie na plus, jak na razie zupełnie inna impreza od innych w których mieliśmy okazję wziąć udział

wiem, że wracam do lnianych spodni, które wcale się tak bardzo nie gniotą,

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi